ประดู่ : Burma padauk

ข้อมูลทางพฤกษศาสตร์

ชื่อสามัญ	ประดู่ : Burma padauk
ชื่อวิทยาศาสตร์	Pterocarpus macrocarpus Kurz
วงศ์	Fabaceae
ชื่ออื่นๆ	ฉะนอง (เชียงใหม่) จิต๊อก (ไทใหญ่-แม่ฮ่องสอน) เตอะเลอ (กะเหรี่ยง-แม่ฮ่องสอน)
ถิ่นกำเนิด	อินเดียตะวันออกเฉียงเหนือ, พม่า, ลาว, เวียดนาม และไทย
ประเภท	ไม้ยืนต้นขนาดใหญ่
การขยายพันธุ์	การเพาะเมล็ด

ลักษณะทางพฤกษศาสตร์

• เป็นพรรณไม้พื้นบ้านดั้งเดิมของไทยพบตามป่าเบญจพรรณและป่าเต็งรังในทุกภาค ยกเว้นภาคใต้
• ลำต้นสูง 15-30 เมตร หุ้มด้วยเปลือกหนาสีน้ำตาลซึ่งแตกสะเก็ดเป็นร่อง ลึก มีนํ้ายางมาก เรือนยอดเป็นพุ่มกลมทึบ กิ่งก้านมักไม่ห้อยระย้าอย่างประดู่บ้าน[8]
• ใบเป็นใบประกอบรูปขนนกเรียงสลับ ใบย่อยเยื้องสลับกัน 4-10 ใบ รูปไข่ถึงรูปขนาน กว้าง 2.5-5 เซนติเมตร ยาว 5-15 เซนติเมตร ปลายเป็นติ่ง โคนมน
• ดอกมีสีเหลือง กลิ่นหอม ออกเป็นช่อยาว 10-20 เซนติเมตร ตามง่ามใบ ดอกจะออกช่วงมีนาคม-พฤษภาคม ช่อดอกมีขนาดใหญ่ แต่ไม่แตกกิ่งก้านแขนงมากอย่างประดู่บ้าน[8]
• ผลมีลักษณะเหมือนรูปโล่แบนบาง ตรงกลางนูน เส้นผ่าศูนย์กลาง 6-10 เซนติเมตร ผลใหญ่กว่าประดู่บ้านมาก และมีขนปกคลุมทั่วไป การขยายพันธุ์โดยการเพาะเมล็ด

เกร็ด

• ประดู่มีเนื้อไม้สีแดงอมเหลือง เสี้ยนสนเป็นริ้ว เนื้อละเอียดปานกลาง มีลวดลายสวยงาม ใช้ทำเสา พื้นต่อเรือ เครื่องเรือน เครื่องดนตรี แก่นสีแดงคล้ำใช้ย้อมผ้า และเปลือกให้น้ำฝาดใช้ฟอกหนัง
• เป็นต้นไม้และดอกไม้ประจำจังหวัดชลบุรีและจังหวัดระยอง